ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΑΝ ΣΕ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΕΔΙΑΜΕ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
«Όταν μετανάστευαν οι Έλληνες…..»
(«ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ» Τρίτη 4 Απριλίου 2006, της ΧΑΡΑΣ ΒΗΛΑΡΑ).
Από την εποχή που η Ελλάδα «έστελνε τα παιδιά της» μετανάστες μέχρι σήμερα, έχουν μεσολαβήσει πολλές δεκαετίες.
Η Ημερίδα που διοργάνωσε το εργαστήριο Διαπολιτισμικών και Μεταναστευτικών Μελετών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης την προηγούμενη Παρασκευή στο Ξενία, σκοπό είχε να κάνει μια ιστορική αναδρομή στις συνθήκες μεταξύ των Ελλήνων μεταναστών, στις χώρες υποδοχής τους.
Θέμα της Ημερίδας ήταν «μετανάστευση, Διασπορές και Ρατσισμός¨, και πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος επιμόρφωσης ομογενών εκπαιδευτικών.
Ο κ. Μιχάλης Δαμανάκης, επιστημονικός υπεύθυνος του έργου «Παιδεία Ομογενών», προλόγισε την ημερίδα με ένα παράδειγμα ρατσιστικής αντιμετώπισης των Ελλήνων
«Έλληνας εργάτης σε εργοστάσιο συσκευασίας κρέατος κατηγορήθηκε για βιασμό μιας κοπέλας. Οι κάτοικοι της Νέας Ορλεάνης τότε παίρνοντας αφορμή από το γεγονός άρχισαν να πραγματοποιούν διαδηλώσεις εναντίον των Ελλήνων, εφημερίδα απαιτούσε την εκδίωξή τους από την πόλη, ενώ διαδόθηκε πως οι Έλληνες ήταν φορείς αφροδισίων νοσημάτων και άρα θα έπρεπε να τους απαγορεύσουν να εργάζονται στο εργαστήριο.
Στη συνέχεια έγινε επίθεση κατά της συνοικίας των Ελλήνων, κάηκαν σπίτια, τραυματίστηκαν δεκάδες άνθρωποι και τελικά η ελληνική κοινότητα εγκατέλειψε την πόλη.
Έχουν περάσει εκατό χρόνια από τότε και οι Έλληνες της Αμερικής είναι πλέον αποδεκτοί και είναι μια ενταγμένη ομάδα μεταναστών», είπε χαρακτηριστικά, υπενθυμίζοντάς μας τη μοίρα όσων μεταναστεύουν, την πρώτη τουλάχιστον περίοδο της προσπάθειας ένταξής τους, σε μια νέα κοινωνία.
Ο κ. Αλκης Ρήγας, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, αναφέρθηκε στην ομιλία του στους μετανάστες της Ελλάδας και το καθεστώς αναγνώρισής τους, σχολιάζοντας αρνητικά την ισχύουσα νομοθεσία που απαγορεύει την ίδρυση του ναού λατρείας άλλων θρησκευμάτων χωρίς την έγκριση του οικείου μητροπολίτη, όπως επίσης και η απουσία μουσουλμανικών νεκροταφείων. Τόνισε πως σ’αυτά τα ζητήματα πάσχουμε συγκρητικά με την υπόλοιπη Ευρώπη ενώ επεσήμανε πως « ο άλλος μας προσδιορίζει και είναι πλούτος. Στη Δημοκρατία που η ελευθερία γίνεται προνόμοιο, παύει να είναι ελευθερία. Η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που θεσπίζει τη διαφωνία».
Στο ζήτημα του αφανισμού της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, αναφέρθηκε ο ιστορικός κ. Α. Μενεξιάδης.
Συγκεκριμένα είπε: «Παρ’όλο που η εβραϊκή κοινότητα και η παρουσία τους χρονολογείται από το 140 π.Χ. θεωρούνταν ξένοι από το χριστιανικό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης λόγω θρησκείας, γλώσσας αλλά και των εθίμων τους που τηρούσαν πιστά. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής η πλειοψηφία των χριστιανών παρέμενε απαθής στους εξευτελισμούς που υπέστησαν οι Εβραίοι και έπειτα στην εκδίωξή τους και τη μεταφορά τους στο Άουσβιτς».
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΟΜΟΓΕΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Όπως συμβαίνει και τώρα στις χώρες υποδοχής μεταναστών, έτσι και στην Αυστραλία όπως είπε ο κ.Γεώργιος Μελίδης: « Οι Αυστραλοί ήταν εχθρικοί απέναντι στους Έλληνες. Θεωρούσαν ότι ήλθαν να τους πάρουν τις δουλειές, ενώ τα συνδικάτα αρνούνται να τους εγγράψουν. Σκοπός της κυβέρνησης ήταν η πολιτισμική και γλωσσική αφομοίωση των μεταναστών. Το κλίμα αυτό ανατράπηκε με τη συσπείρωση των Ελλήνων σε εργατικούς συνδέσμους όπως επίσης και μέσα από τα σχολεία, την εκκλησία, τις κοινότητες που αντιπάλεψαν αυτήν την πολιτική με αποτέλεσμα σήμερα η ελληνική κοινότητα να απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα.»
Η εμπειρία από το καθεστώς του Απαρτχάιντ μετέφερε η κ. Πόπη Παπαδοκάκη, δασκάλα σε σχολείο της Νότιας Αφρικής, ένα σχολείο όπου φοιτούν παιδιά από τριάντα διαφορετικές εθνότητες μεταξύ άλλων επεσήμανε πως : «Διακρίσεις δεν υπήρχαν μόνο ανάμεσα στους λευκούς και τους έγχρωμους, αλλά και μεταξύ των λευκών. Οι Έλληνες θεωρούνταν κατώτεροι αν και λευκοί, και πολλοί πήραν ενεργά μέρος ενάντια στο απαρτχάιντ Σημαντικό είναι ότι το καθεστώς αυτό έληξε και το σύνταγμα της Νοτίου Αφρικής σήμερα είναι σύμφωνο με τις οδηγίες των Ηνωμένων Εθνών».
Εντύπωση έκανε η παρουσίαση του αντίστροφου, όπως είπε, απαρχαιντ που ισχύει σήμερα.
«Τώρα πριμοδοτούν έγχρωμους, οι θέσεις στα πανεπιστήμια είναι κυρίως για έγχρωμους, ενώ επίσης στις δουλειές πρέπει να προτιμούνται αυτοί έναντι των λευκών. Και πάλι δεν τηρείται ισορροπία.»